Gecenin bir türlü aydınlığa kavuşamadığından belliydi.
O günün takvimini unutmak ne mümkün..
Gökyüzümün yırtılmışçasına boşalan yağmurundan belliydi.
Ya da beynimde aydınlattığım ışığını söndüren o sessiz fırtınadan…
Bir çocuk haykıracaktı o gün…
Bir hücreye sıkıştırılacak...
Ağır bir yük bindirilecekti omuzlarına…
Onun ayakkabısını parmak uçlarına giyişinden...
Ve pervasızca kaçışından belliydi…
Beynimde 9,6 büyüklüğünde bir depremin olacağından habersiz...
Çocukluğunu kaybedeceğinden haberdar olacaktı…
En tiz sessizlikti, haykırışımı duyamayışımdı.
Kendime yetememiştim oysa...
Onun bunaltıcı nefesi beni boğmaya yetmişti…
Öpüşmeler vardır ya sevdiğinden gelen .
Yanağına buse buse konulan.
Her aynaya baktığında yüzünü güldüren öpüşmeler… 
Bir de öpüşmeler vardır.
Bir bıçak gibi keser yüzünü,
Sigaranın tende bıraktığı yanık izi gibi…
Ya da jiletin kestiği derinlik gibi…
Fazla değil, fakat bakır teli beş kez kesmişti yüzümü…
Ondandır öpülmek istemeyişim...
O anı tekrar tekrar yaşamak istemeyişimdendir…
Dokunuşlar vardır, sevdiğinden gelen .
Elleriyle okşar  dökülesi duran yıpranmış saçlarını,..
Bir de sevdiğinden gelmişse o dokunuşlar, donmuş için ısınır.
Bir de dokunuşlar vardır, savunmasız yakalar,
Kocaman ellerinin arasında kaybolmuş masum yüzüm…
Çağlayarak aktı gözyaşım derimde..
Göğsümü elleriyle sıkıcı geliyor aklıma...
Donuk bedenim irkiliyor..
Her hatırladığında nefesimin kesildiğini hissediyorum… 
Ne acı ve utanç verici...
Her ne kadar kirpiklerimin ıslandığına aldırış etmemiş olsam da...
Gözyaşımın ne denli tuzlu olduğunu o gün anlamıştım. 
Duvarın soğukluğu canımı acıtsada.
Arkamda onun her zerresini hissedişimin acısı edemezdi.
Hakimiyetimi kaybettiğim o sonsuz an geliyor aklıma.
Ölüme terkedilmiştim oysa ben bir insandım, 
Bir kadının kızıydım ve mahsun bir çocuktum…
Böyle acımasız bir dünyada büyüttüğüm korkularımı da...
Kötü anılarımıda istemiyorum..
Başka çocuklar kadınlar ve annelerin ölüme terk edilmesini istemiyorum…
Ve ben dünyamda sessiz çığlıklar, acılar ve korkular büyütmek istemiyorum…