Sesler duyuyorum, tanıyamıyorum hiçbirini. Hiçbirinde yoksun. Hançeresi yırtılmış kahkahalar duyuyorum. Gidişin katmerleşiyor, acınla yırtılıyor başımın üzerindeki gök kubbe. İlk çocukluğumuzun metruk mekanın gölgesinde yazıyorum...

Vakit gece: Şimdi daha yüksek sesle konuşur bütün fışkıran kaynaklar.  Ve benim ruhum da fışkıran bir kaynaktır.                  İşte Böyle Buyurdu Zerdüşt-Friedrich Nietzsche Şehrin...

Mihneti çoktur aşkın, şüphesiz bir beladır aşk Hoş geçer onunla ömür derd u cefa ile yanmaktır aşk                         Melayê Cizîrî Bu şehrin bir başka...

Senin gönlün daima meshur ve musahhardır mazursun Gamın ne olduğunu asla bilmedin mazursun Ben sensiz bin gece kan ağladım Sen bir gece sensiz kalmadın mazursun ​​            ​​  ...

'Dağılmış acıların elinden kaptı onu kuş, Bir sevi uğraşı için ormanlara bıraktı.” (René Char) Gecenin kol kanat kesildiği demlerde, şehre yürürken yüreğim usul usul, kapımdasın. Kapına yüz sürüyorum, Gulfiroş. Kabul buyurur...

Seni anlamak ama insanlar tarafından hiç anlaşılmamak. Senin tekliğinde yalnız başına yolculuk yapmak. Senin tekliğin ve benim yalnızlığım ancak böyle bir cümlede birlikte kullanılabilir, birbirini tamamlayabilir. Sen tek olmasaydım ben böyle...

Tanrım, bildim ki insan için en zoru seninle konuşmakmış. İnsan herkesle, her şeyle konuşabilirmiş. Hatta kendini aynada vurup ya da yargılayıp konuşabilirmiş; ama bunlardan daha zoru arada hiç kimseler, hiçbir şeyler olmadan seninle konuşmakmış....

Hayatımı depremden önce ve depremden sonra diye iki döneme ayırsam, yeterli olur mu Tanrım. Bu ayrım her şeyi açıklar mı yoksa deprem gerçeğini daha belirsiz mi kılar? Bundan tam bir sene önce deprem oldu ve depremi hissetmediğim bir günüm...

Tanrım sana yazdıkça neden insanlardan uzaklaşıyorum, sonsuzmuş gibi gelen bir suskunluğa gömülüyorum. İnsanlar kendilerini zindanlara hapsetmişler ama kendilerini özgür sanıyorlar. Ben dışarıdayım, kendimi özgür hissediyorum. İnsanlara...

Bugün benim yarım asırlık doğum günüm, çeyrek küsur asırlık ölüm yıldönümüm; kimseyle konuşacak bir şeyim kalmadığı için yine yüzümü sana dönüp içimi sana döküyorum Tanrım. Biliyorum ki bir zaman sonra ne dökecek içim kalacak...

Camide cemaatle namaz kılıyorum ama sanki hiç kimseler yok, tek başıma huzurunda durmuşum Tanrım. Bunun sebebi benim garip yalnızlığım mı onların kuru kalabalığı mı; anlamış değilim. Tanrım, neden böyle garip bir yalnızlığa mahkum...

İnsan özgür müdür? İrade özgürlüğü var mıdır? Tanrı her şeyi önceden belirlemişse bizim irade özgürlüğümüz nerede kalıyor? İlk insandan itibaren insanları meşgul eden bu soruların cevabını ispatlamak imkansız; çünkü ispatı...

Her yerde ölülerimle yürüyorum; dirilerimi hiç göremiyorum. Perdenin arkasındaki suretlere dokunamıyorum. Yalnızlığım cehennem gibi yakıcı, bir meteor taşı gibi dışlak, kenar mahalle umutları gibi yıkıcı. Sen neredesin, ben neredeyim;...

İki yüzlüsün insanoğlu. Hep çıkarına göre hareket ediyorsun. Mazlum ayrımı yapıyorsun. Mazlumun dini, ırkı, cinsiyeti olamaz ama sen sadece kendi mazlumuna ağlıyorsun. Anlamıyorsun ki bütün zulümlerin sebebi senin bu ayrımcılığın....

Her dem muhalif olacağım, avuçlarımda tuttuğum Prometheus közüyle. Hiçbir yerde kalıcı olmayacağım, kimselerin diliyle konuşmayacağım, hiçbir zamanın hükmü altında olamayacağım. Kendi sözümü söyleyeceğim ve gideceğim. Hiç kimsenin...

Ben hayatım boyunca hayvanları, çocukları ve delileri sevdim; hiç onlardan vaz geçmedim. Yaşamayı ve insan olmayı onlardan öğrendim. Onlar olmadan ben olamazdım, ben kendimi tanıyamazdım. Bu gelip geçici dünya ile sonsuzluk alemi arasında...