Tüm karmaşanın içerisinde, bakışlarındaki boşluğu bununla doyurmaya adamıştı kendisini. İnsan, kendisinde eksik olanın arayışçısıdır. Giderilen her eksikliğin ardından, kendimizde yenisini keşfederiz. Doyurulan eksiklikler, kendisine sırtımızı döndüklerimiz iken, peşine düştüklerimiz ise yeni keşfettiklerimizdir.
Ona bu çerçeveden baktığımda, kendisine gecikmişliğine tanıklık ettim. Hayat, yolculuğunu uzatmış, engellerle ömrünü tüketmişti. Ama yine de yılmamış, kendisini inşa etme çabasından vazgeçmemişti.
Yaşantılar arası bu eşitsizlik zaman zaman beni düşündürse de çözümsüz kaldığım bir konu idi. Bir iç çekmenin yetersiz kaldığı ama ondan başka bu surete bırakılacak bir şeyin olmadığı anlardan birini yaşamakta idim.
Yüzündeki çizgilere doluşmuş kahırlara saygımın bir ifadesi olarak, kalbime bir miktar kahır gömdüm. İnsan, insanı neden kahırlarıyla anımsamak ister ki!
Kim bilir belki de kendi payımızı düşürüyoruz. Bir an içinde olsa, vicdanımızı rahatlatma ihtiyacımızı karşılıyoruz. Oysa çok ucuz bir bedelle, sadece bir ah ile yetiniyoruz. Ne kadar adil olduğumuza dair, önemli bir göstergedir bu.
Biz insanların gerçeği bu sığlıkta iken, adaletin imkanı bir soru olarak aklıma düşüyor ve yanıtsız kalıyor. Belki de yanıtsızlığı tercih ediyorum. Bilmek, ruhunu hafifletme arzusunda olan için iyi bir yük olmasa gerek.
Her karşılaşmanın, en az bir soru üretmesine neden olduğu zihnime engel olamayışım beni, sonuçla ilgili tedbirler almaya yönlendiriyor. Soruya engel olamıyorum ama yanıtı yok sayabiliyorum. İnsan kaldırabileceği yanıtlarla, o yanıtın yükleyeceği sorumluluğun üstesinden gelebildikleriyle ilgilenmeli…
Hep aşağıdakileri gösterip şükür öneren teselli cümleleri kurmaktansa, arada sırada yukarıyı gösterip özür dilenebilmeli. Bazı insanlar bunu hep hak ederler, bazı durumlarda ise tüm insanlar bunu hak eder. Hangi durumda, hangi tutumun doğru olduğuna karar vermek ise bizi, yine insandaki adalet anlayışı ile yüzleşmeye zorluyor.
Bazen hedeflerimize o kadar odaklanıyoruz ki, korumamız gerekenleri unutuyoruz. Oysa korunması gereken ile hedef arasındaki bağ oldukça güçlüdür. Yürüyüşünüzde dengeyi koruyamazsanız, yolun sonuna ulaşırsınız ancak iç dünyanız tamamen boşalmış olarak. Yolun sonu artık yola çıkışınızdaki anlamları ihtiva etmekten uzaklaşmıştır. Elinizde bir sonuç olur ama onu sevme nedenlerinizle değil.
Her yolculuğun ardından aynanın karşısına geçerek, düşüncelerimi seyrediyorum. Bazen çok korkuyorum, bazen de neşeleniyorum.
Hayatın gerçeklerinden kopuk bir adalet anlayışına can vermeyi öneremem, bu büyük bir yüktür. Ancak elverdiğince yaşantılarımızda adil olmaya çalışmalıyız.
Yolculuklar, belleğinize suretler ve sorular ekler. Kısalığı ve uzunluğu çeşitliliği ve miktarı etkilese de sonucu değiştirmez. O hep hafızaya işler.
