Vahası olan bazı insanlar sevecendirler. Çünkü onlar vahalarını çöle de taşırlar. Orda ki tüm şenliklerini, çölün en kurak ve en yakıcı noktalarına kadar taşırlar hem de. Tüm o yangın yerinde, ruhunuzu serinletirler. Kendileri vahalarına dönüşmüştür, keder ile, yaşama sevincinizin arasındaki dengeyi, yaşama sevincinizin lehine bozarlar. Beslerler sizi kendi kaynaklarından, hem de cömertçe.

Bazılarıysa, vahalarını kendilerinin biriciği haline getirip, çöle tamamen sırtlarını dönerler. Çöl hak etmiyordur hükmüne varmışlardır. Tıpkı fıçısında ömür tüketen Diyojen gibi. Bu hüküm farklıdır diyebiliriz ama haksızdır diyemeyiz. Çünkü ilk adımlarında, her insanın karşı karşıya kaldığı kumun niteliği farklıdır. Çöle küsmüşlük de diyebiliriz bu hale, çölü anlamsızlaştırmak da. Hatta vahanın zevkine kendini kaptırmışlık da bir olasılıktır.

Çölden ibaret olan insanların, kuraklığı çoğaltmaktan başka yapabileceği yoktur. Bir yoksunlukla dünyaya gelişlerine bağlayamayız bunu. Ama çokluklarına bakınca bunun geniş ve yaygın bir talihsizlikle açıklanması daha doğru geliyor bana. Aralarından bazıları, vahası olan insanları görme becerisini geliştirmişlerdir en azından. Hayranlık ve takdir ile beslerler o vahayı. Ancak bu beceriye her sahip olanın pozitif katkıda bulunduğunu söylemek, iyimserlik olur. Bazıları da sömürürler, tüketirler ve tüketince de yetersizlikle suçlarlar.Sanki onu beslemek, vaha sahibinin babasından kalma boyun borcuymuş gibi. Sanki tükenme nedeni, kendisinin hiçleştirme eğilimi değilmiş gibi.

Vahalarından çöle hitap edenler de var. Müzikleriyle, şiirleriyle veya resimleri vb. ile bir çok sanat dalını sıralayabilirsiniz. Hangi şiirde veya müzikte kendinizden geçiyorsanız bilin ki, o şiirin, o şarkının üretildiği vaha sizin zevkinize en uygun olandır. Çünkü o eserlerin niteliği, vahanın niteliğiyle özdeştir.

Hayat yanılsamalarla doludur. Vahanın kendisi ile serabı karıştırıp yanılanlar da çoktur. Serap vahayı yaratmanın önünde engeldir hem de. Çünkü olmayanı, zaten var zannedersiniz. Ama sonuca hep yansır. Serap referans olunca, kabahatler  vahaya yazılır. Serabın yanılsama olduğunu görünür kılar çünkü.

Oysa yapılması gereken, bir adım ileri gidip kendi vahanı inşaa etmeye başlamaktır. Ama seraptaki yanılgıda ısrar da anlamlı gelir insana. Çünkü inşaaya kalkışmak zordur. Bir de yanılgını kabullenmek, kibirle örtüşmez. Zaten gerçek vaha önce kibri öldürür. Varlığını, ayrıcalık talebi için kullanmana izin vermez. Güzelliğini paylaşmana teşvik eder ya da seni o güzelliğin içine hapseder. Ama onun varlığının nelere bağımlı olduğunu bilincinize çıkarmanız, kibrin yaşama olanaklarını ortadan kaldırır.

Vahası olan insan güzelleşir, güzelleştirir. Çölde kurumaya başladığını hissettiğinde, vahasına dönüp, gücünü toparlayarak gerisin geri döner. Bu esnada çöldeki deneyime ve çölde görülen ihtiyaçlara göre vahayı çeşitlendirir. Çölün ruhuna, yeni bir şiir, yeni bir şarkı, ya da yeni bir filmle yaşamı üfler. Ama o ruhu her seferinde derinden etkilemeyi başarır.

Yaşama gayya kuyusundan çektiklerimizi değil, vahamızdaki pınarlardan doldurduklarımızı ikram edelim. Ki kuraklığı çoğaltanlardan değil, azaltanlardan olabilelim.