Zamansız düştüğüm o derin vadide, bin yıllar öncesinden uzanan bir yankı yakalanıyor kulaklarıma... "Gözlerindeki parıltıyı büyütmelisin" gözlerimdeki parıltı!!!

Bir sunak olmalı  ya da ruhu tenden ayıracak kutsallıkta bir içecek. Parıltıyı besleyecek bir kök bulmalı, bir kök ki avuçlarıma aldığımda karanlığı eritecek...

Bir büyüye değmemiş soluk, azaltamaz soğuğu. Bir büyüye değmemiş su, söndüremez yangını. Bir büyü bulup, ona ömrünü değdirmeli. Bir büyü bulup...

Anımsıyorum, Şehriyarın kaburga kemiklerinin altındaki yarayı... Her gece bir genç kadının kanından yarasına merhem çıkarışını. Sonraki gün, sonraki gün... Yara hep yeni bir kan istiyordu... Ama Şehriyar'a kıymak gelmiyordu aklına kimsenin. Hep haklı bir yaranın sahibi gibi, soluk alıp vermekten daha haklı bir yaranın sahibi gibi...

Eyy bakışımda cılızlaşan parıltı, seni nasıl harlıyayım. Karanlık, Şehriyar'ın pençesi, umut ise sen.  Herkes boyun eğmeyi çağrıştıran ifadelerle bakarken, gürlesen diyorum... Sırrını, Şehriyar'ı ürkütecek bir gürültünün eşliğinde, rengini yitirmiş göklere, açılmış ellerime bıraksan diyorum.

Bin gece tükettim. Bin gece soluğumu korumak için, öykü harcadım. Bin birincisi olmasın ve bu gece Şehriyar, Şehrazat'sız kalsın..

Şehrazat'ın kendine inançtan çok, bin gece boyunca beklettiği korku ile dikildiği tahtın karşısındaymışım gibi. Taht korkuya muhtaç, korkudur besinim diyor. Taht ve karanlık ... Som altını süsleyen tüm parıltıların kaynağında karanlık...

Şehrazat'ın gelmekten sakındığı gecedeyim. Şehriyar'ın yarım kalmış masalının devamını dinleme sabırsızlığını, sağa sola attığı adımlardaki sıklığında görmekteyim. Tahtın karanlığı yarasını deşiyor Şehriyar'ın... Öfke ve karanlık...

Bu emanet geceden kaçışım izlerime bağlıydı.. Yağmur damlalarının ihanetiyle sarsıldım. Şimdi ben ve Şehriyar, beklemelerimizin şekillendirdiği bir Şehrazat ile...

Hayal ve gerçek karmaşası. Birbirimizin tesellisi bile olmamıza müsaade yok, arada bin yıla uzanan zaman perdesi. Ama aynı mekanda ve çıkmazlarda buluşmuşuz işte.

Bu ölümcül bekleyiş, Şehrazat'ın masumiyetini yaralıyor. Gittikçe gözlerimde ki suçunu büyütüyorum. Şehriyar ile kaderim ve kederim kesişirken, kahramanım ve kurbanı yer değiştiriyor.

Şehrazat gelecekti bu gece, bir büyüye değdirecektim ömrümü... Şehriyar'ın yarası bir kabuk daha çekecekti üstüne. Ama şimdi o yara daha derin, bu ömür daha karanlık dünden.

Bir hüküm doğuyor içimde "Şehrazat'ı masalına ihanet etmekten" diye başlıyor... Sonrasına dönmüyor dilim, karanlığıma kusuyorum. Şehrazat, benim ve Şehriyar'ın beklentilerinden azade, bu iki kötü yazgının kıskacındaki kıstırılmışlığına bir son vermişse bininci gece de...

Ve hüküm betal oluyor. Etrafımızı sarmalayan çemberden çekilerek, kendi kavgasına yürümüşse Şehrazat'ın suçu ne!

Ve yağmurlara, mahçup yıldızıma ve ayı kesen bulutlara hala kırgınım ama o gece bakışımdaki parıltıyı büyütmenin başka bir yolunu buldum. Beni ve Şehriyar'ı buluşturan tahtın sonunu gördüm. Taht, pul pul döküldükçe, karanlık ışığa dönüyordu. Merakımızı kışkırtarak bizi oyalan Şehrazat aradan çekilince, yazgımızın sorumlusu örtüsüz kaldı.

Binbir gece masallarını siz başka bilirsiniz ama birde benim bildiğim Şehrazat'ın gelmediği gece var. Kaydını tutmadılar bunun, ne beni ne de Şehriyar'ı yazmadılar.