Bir rüya bir insanın ömrünün pusulası olabilir mi! Bir zamanlar öyleydi ama. Çağımıza tezat düşse de, benim de ömrümün pusulası oldu.

Yolum ne zaman çatallaşsa ve bir tercih ile karşı karşıya kaldıysam, o rüyaya başvurarak belirledim. Yanılma sakın, aklımı devre dışı bırakmadım hiç ama bilen bilir aklın bittiği anlar vardır. O anlarda rüyama danışırım işte.

Bana ne getirdiğini ya da benden ne götürdüğünü kestirebilmem için, rüyama danışmadan aynı yollardan ama bu sefer aksi yönlerden geçerek ancak bilebilirim. Bu yüzden imkansızı kimse merak etmesin, benim de merak etmediğim gibi.

Modern çağın içine bırakılmış bir ortaçağ ruhu taşıdığımın farkındayım. Belki daha eskilerden bile gelmiş olabilirim. Benim bilmediğimi kim bilebilir ki.

Avucumda bazı izler olduğunu, daha ben çok küçükken evimize gelen falcı kadının, annemin ricası üzerine avucuma bakması ile anlaşılmıştı. Aklımda kalan ve başkaları ile paylaşabileceğim kısmı, göz bebekleri parlayarak, bu çocuğa dikkat edin, deyişi idi.

Ruhumun derinlerinde bu tür konulara yatkınlık olmasa, annemler gibi benimde çoktan unutmuş olmam gerekirdi. Ama nedense o anı da hala canlı.

Zaman zaman korkutuyor beni, insanlık için iyi miyim, kötümü kestiremiyorum. Tercihlerimin insanların yaralarını iyileştirici bir etkisi olması ihtimali, derinleştirmesi ihtimali ile eş değerde hala.

Bunca yıldan sonra bile kendimle ilgili sorularımın tamamen netleştiğini ifade edemem. Kim bilir belki de falcı kadının dikkat edin demesinde ki sır, iyilik ve kötülüğün bende dengeli bir güce sahip olması idi.

Hala iyilik ve kötülüğü yerli yerinde kullanabilecek beceriyi edindiğimi iddia edemem. Bu konuda karmaşaya düştüğümde rüyamdaki işaretlere bakıyorum. Kararlarımı ya kendimi çok aşan ya da kendimin çok derinlerde bir aleme bakarak vermekte olduğumun farkındayım. Hangisi olursa olsun, sonucu değiştirmez. Oradaki satırları okumaya çalıştığım, üstü örtülemez bir gerçektir.

Zaman zaman iki farklı dünyanın birbirine açıldığı bir kapı olduğumu, zaman zamanda iki dünya arasındaki bir köprü olduğum hissini yaşıyorum.

 İnsanlara başka bir yerden ve farklı referanslarla baktığımı yeni keşfetmiş değilim. Ama buna sahip çıkışım ve tedirgin olmaktan cayışım fazla olmadı. 5-10 yıllık bir geçmişe uzanır. Bildiğin bir çok yazar - çizer de öyle değil midir? Onlarında sıra dışı bir bakışa sahip olmadığını kim iddia edebilir. Ha onlarla aramdaki fark, onlar kendi içlerinden bakıyorlar, ben ise bir rüyadan. Aramızda illa da bir hiyerarşi kuracaksan, elbette ki onları daha üste koymalısın. Her ne kadar ruhum geçmişten savrulmuş gibi desem de tüm anlayışım bu çağda biçimlendi. Bu çağın referansları ile ve adilce baktığımda, sıralamanın altlarına bırakılmam gerektiğini ben de biliyorum. Böyle düşündüğün için seni yadırgamam." diyerek sözlerini bitirdi adam.

Tütünden sararmış bıyıkları ve daha çok beyaza çalan sakallarını seyrederken, yüzündeki mimiklerde bir gizemin izlerini aradığımı fark ettim.

Ömrünün geri kalanına bir rüyadan bakmak! Bana ilginç gelse de, aklıma kabullendiremeyeceğim bir hal idi. Yargıçlık yapmamı veya bir hüküm vermemi gerektiren bir durum yoktu ortada. Bu yüzden  zamanımı ilginç bir sohbete ayırarak biraz soluklandığıma yordum. Vedalaşıp ayrıldıktan sonra, yolculuğumdaki nedenleri düşünmekten alıkoyamadım kendimi.

Kendi yanıtını bilen bir insanın yanından, kucak dolusu kendime dair sorular ile ayrılmıştım.