Dört tane kelebek birgün bir ateş görmüşler bunun nasıl bir şey olduğunu öğrenmek istemişler.

Birinci kelebek ateşe biraz yaklaşmış ve üzerinin aydınlandığını görmüş arkadaşlarının yanına gelmiş. Bu ateş aydınlatıcı bir şey...

İkinci kelebek bununla yetinmeyerek daha fazla şey öğrenmek istemiş biraz daha yaklaşmış ve ısındığını hissetmiş demiş ki aynı zamanda bu ateş ısıtıcı bir şey...

Üçüncü kelebek bununla da yetinmemiş biraz daha yaklaşmış. bir anda ateşin kanatlarını yaladığını hissetmiş ve yanmış kanatlarıyla geri dönmüş; şöyle demiş ve bu ateş yakıcı bir şey.

Sonuncu kelebek daha çok şey öğrenmek istiyormuş, biraz yaklaşmış aydınlandığını görmüş, biraz yaklaşmış ısındığını hissetmiş biraz daha yaklaşmış ateş kanatlarını kavurmuş ve biraz daha yaklaştıktan sonra tamamen yanan kelebek "poff" diye ortadan kayboluvermiş...

Ateşin gerçekten ne olduğunu belki bir tek o öğrenmiş, ama dönüp söyleyememiş...(hint mitolojisi) "çünkü o kaybolmuş ateş içinde ve bir şeyi ancak içinde kaybolan bilebilirmiş"

Ateşi bu kadar kutsallaştıran ve bunu o kadar iyi anlatan başka hikaye olamaz. Belki de bu hikaye: Nesrin in anlatmak istediği birçok şeyi anlatıyor... kürtlerin kendilerini herzaman ifade etmek için neden bu tür siyasal eylemlere giriştiği, psikolog ve sosyologların araştırması gerekiyor, Diyarbakır ceza evinde dört kişinin yapılan baskılara dayanamayarak kendilerini feda etmesi. Hint mitolojisindeki dört kelebeğin hikâyesiyle bir ilişkisi olmalı, ayrıca hint geleneklerinde kadınlar ölen eşlerinin ardından kendilerini yaktıklarına dair bir gelenekleri de vardır. Ateşi bu kadar kutsallaştıran onun esrarengiz bilinmezligimi acaba...

Kendini yakma her ne kadar psikolojik bir vaka olarak gözüksede iyi incelendiğinde tarihsel ve sosyolojik kökenleri vardır.

Yukarıda anlatılan hint mitolojisinde bunun tarihsel bir geçmişi olduğunu öğrenebiliriz.

Dersim isyanında subay olan bir askerin anlattığını bir hikaye vardır. Dersim isyanında mağaraya sığınan insanları öldürmek için mağaraların yakılması sonucunda 6-7 yaşların da bir çocuğun kendini kurtarmak için dışarı kaçması, ancak dışarı çıktığında da askerleri görünce tekrar kendini ateşin içine atması ve bu subayın"biz o kadar vahşet yarattık ki bir çocuk bizim korkumuzdan kendini neden ateşin içine atar... Sorusunu kendisine sormak durumunda kalıyor...

bazen insanların yarattığı zulüm o kadar korkunç olur ki, ateş kendini ifade etmenin bir aracı da olabilir. Artık bu zulmün sonu gelsin bitsin...

Nesrin’in hikayesini okurken adams jane "nin en "büyük insan kendini en çok insanın yerine koyabilendir "sözünü ne kadarda anlamlandırıyor ölüm düşeğinde ,,,

Klişe bir laftır "savaşın kazananı olmaz"bu savaşta en büyük acıyı analar yaşarlar.Bu bir asker anası içinde böyledir bir gerilla annesi içinde.neden aslolan insan değildir.Neden aslolanın başka annelerin aglamadığı bir dünya olmasın ki,,,neden aslolan onurlu bir barış olmasın ki ...