Ardindan bir sela okundu...

Gömülen bir degil iki değil binlercesiydi... 

Topraga vermistim kendimi...

İcim titredi…

Sanki boşluk vardi icimde eksilenler yerinde...

Bir kez daha ölüyordum...

kirpiklerim ıslandı.

Canım acıdı.

Dondum. Kaldım oracıkta...

Korktum artık sabah olmayacaktı..

Acı bir hatıra kaldı...

Yapılan haberler yakılan ağıtlar  ağlayan gözler...

Benim acı tablom duvarda asılı şimdi...

Çok zamansizdi...

Bir elveda bile yoktu...

Şimdi O da yok onlarda yok...

Herkes çok sessizdi gürültünün ortasında...

Tutuştu damarlarımda kanım...

Yumulmustu iri gözler...

Devrilmişti ıslak kirpikler...

Yaşamak olsa da geldi...

Vedasiz bir ölüm olsada geldi...

Dudaklarımdan dökülen acı sözler...

Öyle ki bugünü unutamam...

En anlamlı bakışlarıydi. Son bakışlar...

Dönüp bakamıyorum arkama...

Çınlıyor çığlıklarım...

Kimse duymaz ki beni...

Bakiyorum ama bakamıyorum...

Gözlerimi açamıyorum korkuyorum...

Hayır olamaz diye diye kendimi sarsıyorum...



Şimdi bir duvara sığındım kimse dönüp bakmaz...

Kimse duymaz beni...