Zamanı mı durdursam yoksa sabahı mı beklesem ve hayalin en ücra köşesinde bir hayat mı kurtarsam…

Yaşanmaz olan bir mekanı yaşanır mı kılsam bir sözcükle, cümle kursam insanlığı en güzel bir şekilde betimleyen ve hep bir huzur mısralarını oluştursam en güzel bir ahengin dize geldiği bir metin olsam en emin bir hal ile…

Bak şu feleğin yedi rengine hep kan kusmakta hayat, zaman geceyi göstermekte ve karanlığı def edecek bir yıldız da olsa hep özlemle beklenen…

Hep yalnızlığa sürüklenen bir zamanı andırır hicranı andıran en karanlık bir yaşam…

Gözlerin gülüşü gördüğü bir karenin hep özlemle beklenildiği bir zamanın,

İnsanlığın hep yok edilmeye çalışıldığı bir zamanda yaşamak kadar güzel bir duygunun ve yaşatmak kadar en mutlu bir zamanın olmadığının…

Yaşamak, yaşamak ve el birliği ile yaşatmak insanlığı…

Şimdi dilin kalbe yenik düştüğü bir misal bu hep acı içinde yorumlanan;

Kimi bir çocuktu özlemle akşamları beklediği bir mutluluğu vardı heyecan ile paylaşacağı

Bir düştü ki bir parkta kurulan ahenk dolu bir heyecanla birleştiği bir anın en unutulmazı…

Kimi kuytulardadır bilinmezliğin bir diğer yüzü ve gözü yaşlı annelerin hep sevgiyle kucaklaştığı andır artık son bulmaya yüz tutan...

Ve hep kendi kaderine bırakılan hayatların bir bir yok oluşun nidasıdır hep ağlayışlarla dile getirilen…

Heyhat gün doğmuş bir can gitmiş ve şafak sökmüş ve bir dert bir derdi sarmış ve yokluk sarmış son demde…

Cümleler ile kurulan hayatın bir noktası gibi hep akışına bırakılmak istenmesi sonsuza dek yaşatılması dileğiyle…

İnsanlığın hep yaşatılması hep birlikteliğin idamesi adına;

Hep hüzünlere kapılır gibiyim, kendimi kaybettiğim zamanların en pusulamsı halimsin bana hep beni hatırlatan,

Belki bir düş idi bittiğini zannettiğin, uyandığında güneşin doğuşunu seyrederken ki halimsin ışığına hayranlıkla baktığım…

Bazen yalnızlığa yüz tuttuğun bir zamanda tek başına kalsan bile sen yalnız değilsin…17.08.2015