Yaşayacağım bu şehrin kılığına girmiş canavar kollarında..

Sorgularda ki cevapsız gecelerde,

Büyüteceğim içimde ki umudu

Kötüye olmayacak kapım açık

Olamayacak…

Ne duyduğum yalanlar, ne de gördüğüm sahte yüzler

Korkmadan yaşayacağım

Uyutmayacak beni

Uyutamayacak…

Uykusuzluğum özgürlüğümle kafa kafaya ,sokak çocuklarıyla arkadaş şimdi

Özgürlüğüne kavuşmuş bir kuşun  tutsak kalmasından korktuğu gibi korkuyorum

Şehrimin yıkılan binalarından.

Islak battaniyeye sarıp yüreğimi

Büyüttüğüm umut benim için zordu

Bu denli acıyor, bu denli yanıyor

Yinede korkacağım

Ama yeniden yaşayacağım…

Bu dört duvara, yollara sığmayan umudumla

Evet azaldık belki azar azar , kırıla kırıla

Ellerden değil de, dostlardan.

Zamansız yakalandı çiçeklerimiz.

Her zaman değil de bazen

Ama bazen’in orta yerinde eyvallah bile demeden kala kaldık

Yaz ortasında üşüdük.

Kimileri ölüm ilanları ile çıktı adres defterimizden,

Kimisi hayat, can sıkıntısıyla…

Hayret ettik beklide olan değişimlere azalmıştık bir kere  kırıla kırıla, döküle döküle

Her şey ağlamaklı zaten

Geçen zaman, gelecek zaman

Alışılıyordu…

Yine de ağlamaklıydı her gidişler

Ne kaldı ki geride kalanlarsa….

Ağlamaklı oluyor işte her şey

Ah kalbim çok hızlı atıyor

Ellerim titriyor

Düşüncelerim bulanıklaşıyor

Geri gelir mi ki ikram edilen

Taze demlenmiş bir bardak çay…

Ya da içinde küçük sevinçlerin olduğu ‘bugünler’

Gelir mi geri

Barış, mutluluk,huzur ,neşe dolu günler

Umutlu yarınlar…