sen iklimi ılıman ve kurak toprağı şenlendiren bir yağmur damlası
ben ise kurumaya yüz tutmuş yaprak misali…
sen heybetinle sevgiyi temaşa eden en güzel bir mevsimsin
güzelliğine aşina olunan ve sevdasına özlem duyulan en güzel mekansın gönülleri barındıran...

Uçurumun kenarında yapayalnız yürürken…

Güneşin en dik ışığıydı gözlerimizi kamaştıran ve soğukluğuyla en can alıcı ahengi ile suya hasrettik

Ya kan kızılı şaraptı ya da güzelliğin verdiği mestti kendinden geçiren

Bil ki; takdire şayan bir eda ve tebessüme boğan bir nisa idin

Ya güzellik seni bulmuş ya da sen güzelliğe aşina…

Beni alan sensin beni bende bırakmayan ve

 Sen vuslatına özlem duyduğum en can alıcı hissimsin içimden bir kıpırtı ile başlayan...

Gözlerin feri gibi bir ahengi taşı öylece dursun içinde,

güzelliği saran yüreğim

 Taşı beni öylece hem benliğine hem de yurduna...