Kıskançlık duygusunun dozajı ile ilgili her gün medyada eğitici örneklere veya içeriklere denk geliyorsak da, yaşama yansıtmada güçlük çektiğimiz gibi. Evet o sırada değişen düşüncelerimizdir ancak duygularımız hala bıraktığımız gibidir.

Kitleler içinde durum benzerdir. Hatta daha fazladır. Düşünsenize bireyler olarak kendi üzerimizde düşünme miktarımız ne kadar ki, bir de toplumsal olarak nereye gittiğimiz üzerine düşünelim.

İyi ve güzel olan bir çok konuya düşünsel olarak ikna olabiliriz, hatta her fırsatta bunu dile de getirebiliriz. Ancak gerçek kanıtı, bir sorunla karşılaştığımızda açığa çıkanın ne olduğudur. O sırada dışa vurduğumuz tutum, bizim gerçeğimizin ta kendisidir.

Düşündüğümüzden farklı bir gerçekliğimiz olduğunu görmek problem mi? Eğer farklı olduğunu görebilmişsek problem değil. Çünkü artık ona kendi içimizde bir doğrultu kazandırma ve kendi kendimizi bu konuda eğitme şansımız var demektir. Birde tabii sebep olduğu tahribatı telafi etme ve eğer birini kırmışsak,  gönlünü alma fırsatımız olur. Çünkü kendimizi ancak böyle affedebiliriz.  O çelişkinin farkında iken farklı davranamayız. Yok sayamayız. Ama çoğunlukla olan, üzerine hiç düşünmeyip, farkına bile varmayışımızdır.

Bu şekilde sorumsuzluğa meyilli insan gerçekliği binlerce yıldır görünür olduğu için, toplum bu durumu kontrol altına almak için bir dizi tedbirler geliştirmiştir. Çünkü serserilik, birlikte yaşam olanağını ortadan kaldıran bir durumdur. Birlikte yaşam, topluluk halinde yaşam, ancak sorumluluk duygusu ile hareket etmekle mümkündür. Israrla sorumluluk almaktan kaçınan, kendisinin inandığını iddia ettiği düşüncelerle , davranış ve tutumları örtüşmeyen ve bu çelişkiyi görmeye çalışmayan insan, zarardan başka bir şey üretmez.

 Bu zarardan korunmak için geçmişten günümüze, kanaat önderleri, hukuki yaptırımlar vb.. önlemler paralel olarak gelişmiştir.

Toplum sürdürülebilirliğini korumak için bireyleri uyuma zorlar. Red edenide  kendi düzenini korumak meşruiyetiyle dışlar. Düzeni kötü veya ideal olabilir , farketmez, işlevine bakar. Sürdürülebilirliğine hizmet ediyorsa korur.

Ancak değişim süreçlerinde, topluluk bazen arasıra eski reflekslerine döner. Duygular ve alışkanlıkların değişim hızının düşünceden farklı oluşuna dikkat çekmiştim. Bu geri dönüş durumlarında eğer toplumun önemli bir kesiminde yeni değerleri dayatma eğilimi gelişmemişse, "yeni" içselleşemeden yok olup gidebilir. Ne kadar iyi ve güzeli temsil edebiliyor olursa olsun. Çünkü geri dönüş süreçlerinde, sorunların çözümü eski reflekslerle olacağından, toplumun yapılanması da eski tasarımına geri dönüş yaşayacaktır. Her birey, o sistemin zihin dünyası içerisinde kendisini yeniden tanımlama ve egemenleşen anlayış içerisinde yer edinme arayışına girecektir. Bu durum da, o sistemin zihniyetini referans almasını kişiye dayatacaktır.

Örneğin bu hafta ilimiz de yaşanan aşiretler arasında ki sorunda olduğu gibi. Bu kadar hızla aşiret referanslı bir bakışın, bu kadar geniş sayıda insana yansıması bununla ilgilidir. Bireyler arasında yaşanan sorunun, bireyler arasında çözülmesi gerekirken, grup psikolojisine girilmiş ve gruplar arası bir sorun boyutuna dönüşmüştür.

Buda bize toplumda henüz "daha iyi" ve "daha güzeli" savunacak bir iradenin yeterince oluşmadığını göstermektedir. Bu gelişmeler yaşanırken bir kısmımızın seyirci kaldığı, bir kısmımızın ihtimal vermediği vb.. bir çok boyuta işaret etmektedir.

Olay esnasında da tarafların karşısına geçecek, her iki taraftanda ama farklı bir çözümü savunacak bir güçte irade ortaya çıkmadığını görüyoruz.

Bu kentin yansıması olan değerlerle pek örtüşmediği ortaya çıkan bu pratik ile yüzleşilerek ve kendimizi, bu konuda eğiterek farklı sonuçlar üretebiliriz. Belki de açığa çıkan bazı boşluklar  görülerek, toplumun huzuru için yeni mekanizmalar tesis edilebilir.

Olay yukardaki analizimle örtüştüğü ve güncel olduğu için örnek olarak kullandım. Bu olumsuzluğun bir fırsata çevrilerek, gerçek bir dönüşümün yaşanmasına vesile olmasını dilerim.

Sorunları, daha çözülebilecek seviyede iken, göz ardı etmeyerek çözmeye çalışmanın, önemini de kavramış olduk.