Kaybettiğimiz bir hikâyenin yolcusuyduk hepimiz.

Çıkmaz sokaklarda yaslanıp bir duvarın eteğine olmadık hayaller kuran.

Pasaklı yaşayan, yolunu yitirmiş birer derviştik.

Aksakallarımızdan tarih damlıyordu toprağa.

Çatlamış nasırlı ellerimizde bir gelincik…

Ve anısı oluyorduk bu kentin yağmur yağmayan sokağına.

Belleğini yitirmiş acemi birer âşıktık, bulvar kahvelerinde mahcup kahkahalarla dolaşan.

Masalarda sessizliği bozan hüzündük.

Cinayet sayılıyordu dilimize dolanan her hece.

Adı konmuştu bir kere 

Fakat yakıştığından değil, yapıştığından

.

Şimdi yorgunluk diyarında birer yolcuyuz.

Heybemizde yarım kalmış bir hikâye

Siluetin silik bir haylazlıktı ardımızdan gelen.

Yinede fena sayılmazdı halimiz 

Kendi yükümüzü bağlayıp; ilim, irfan bağına girdik.

Gönül evimizin yıkıldığı yerde 

Söğüt dallarının indiği bir sokak vardı

Ki orda ölüm kadar hakikatti aşk…  

Yalnızlığın pençesinde çırpınan bir şiirdik

Kaderin hükmüne boyun eğmeyen

Ve asi ve hırçın dörtnala koşan sarhoş bir küheylan…