İzlediğim bir filmde, bir karakter “yeterince çabalamadığım için” diyordu. “ Çünkü babamın ben küçük yaşta iken ölmesi, annemin yatalak olması, gece çalışmak zorunda kalıp, gündüz okulda uyuya kalmak zorunda kaldığımı düşünürsem, daha da katlanılmaz olurdu” diyordu. Bu yüzden hayatında ki bütün zorlukları “yeterince çabalamadığım için”e yoruyordu.
Bu bana Erich From’un yaşama yakın duran insanlar ile ölüme yakın duran insanlar arasındaki ayrımını çağrıştırdı. Yaşama yakın duran insan, hayatındaki her şeyi yaşamda var olabilmek açısından yorumlar. O karakterin yaptığı tam da bu idi. Kendisini gerçekleştirmesine yardımcı olacak gücünü korumaya, onu beslemeye çalışıyordu.
İnsan yapısı karmaşık bir içeriğe sahip olsa da, belirgin olan özelliği, gücüyle kurduğu ilişkiye yön verebilir oluşudur. Ona tasarrufçu yaklaşabilir ya da savurgan davranabilir.
Tasarrufçu yaklaşan bir insanın, hayatın içinde gitmek istediği bir yer vardır ve gücünü hedefiyle arasındaki mesafeye göre ayarlamaktadır. Hatta daha akıllıca davranıp, sürekli güçlerini beslemenin yolunu bulanlar da var.
Yaşlarının henüz ilk çeyreğinde olan gençlerdeki kırılganlığı ve vazgeçmeye yatkınlığı gördüğüm zaman düşüncelere dalıp gidiyorum. Gençlik enerjileriyle nelerin üstesinden gelebileceklerine yabancı oluşları, kendi yönlerini tayin etmede yaşadıkları güçlükler, zorluklarını kendileri için deneyime ve zorlukların doğasını kavrama yeteneklerinin gelişmesine yoramayışları…
Daha pek çok boyutu sıralanabilir. Umutsuzluğun yetişkinler tarafından düşüncesizce işlenip durması, onların zihinsel becerilerini kendi lehlerine kullanma yetilerini köreltmekte ve uçurumun kıyısına yakın durmaya yatkın hale getirmektedir.
Tüm yetişkinler açık bir itiraf borçludur gençlere. Hayat bilgimiz ve deneyimimiz yetersiz kalıyor kendi sorunlarımızı çözmeye, bu yüzden de kendi karamsarlığımızı size bulaştırıyoruz. Oysa gerçekte kendimizi güçlü his ettiğimiz zamanlar, geride kaldığı için bu haldeyiz. Ama siz, şu anda kendi hayatınızı oluşturabilecek, inşa edebilecek güce sahip olduğunuz biricik zamanlardasınız. Aklınız vazgeçmek için nedenler üretmeye yoğunlaşacağına, sorunların ve zorlukların doğasını kavrayıp, bütün bunların içinde nasıl var olabileceğinizin yolunu bulmaya odaklanmalı.
Yaşadığınızın zorlukların çoğu, biz yetişkinlerden size miras kaldı. Onlarla kendi hayatınız için, ihtiyaç duyduğunuz deneyimleri kazanacaksınız.
Altından çıkamadığınız her sorununuzu, hayatınıza daha sıkı sarılmak gerekçeniz yapmalı ve “üstesinden gelemediğim her şey bana, kendimi ne kadar güçlendirmem gerektiğinin işareti” diye bakmalısınız. Yaşama yakın duran insan, yaşanmaya değer şeyler üretir çünkü…
Hayatı sizler için zorlaştıran insanlardan daha fazladır, kolaylaştırmaya çalışanlar. Önce kendi gücünüze doğru bakabilmeli, sonrada kendi ölçülerinize göre güzel olan insanlarla güç alışverişinizi yapabilmelisiniz. Unutmayın ki sizler kendi hayatlarınızın başlangıcısınız.
Okumanız gerekiyorsa okumalı, çalışmanız gerekiyorsa çalışmalı, diğerleriyle aranızdaki dezavantajları bir bir aşmalısınız.
Hayatınızdaki sıkıntılarla başa çıkmada bildik yollar yeterli gelmiyorsa, yeni yollar bulmalı ama akıllıca yollar keşfedip, kendi gücünüzü hayallerinizin basamağı yapabilmelisiniz.
Bu hafta Van’da ard arda gelişen ve Batman’daki vakaları çağrıştıran haberleri okuyunca, genç hemcinslerimle ve kardeşlerimle hayata dair gözlemlediğim ve aklımda tutmaya değer bulduğum düşünceleri paylaşmak istedim.