Şarkılara, şiirlere inanan çocuklardı. Avuçlarında gerçeğin acımasızlığının üstünü örtecek masallar vardı. Çocukların düşlerinin ellerinden tutup kendi dünyalarına kapılar açacak oyuncaklar, oyuncak kahramanlar…
Ruhundan yaralananların, yaralarını kalpleri ile ovmaya niyetliydiler. Olasılıklara, ucu iyinin birçok haline açılan olasılıklara inandılar…
Bu yüzden gittikleri her durağı önce şenlendirip, sonra da o durağı sosyal medyadan paylaştılar. Şenlikleri kalanlara taşsın umuduyla... Şenliklerini düşündürücü bulduklarından belki de! Yoksa hayırsızların kabusları olduklarını öngöreceklerdi. O hayırsız gözlerin ardları sıra gezindiğini de belki…
Belkileri çok yolculuklara çıkmak, belkilerini noktalayanlara özgü. Olasılıkların hepsinin kesişme noktasına kalbini koyanlara ve bütün olasılıkların kendi kalplerinin masumiyetinde olacağına inananlara…
Ey zaman, şimdi diz çöküp anlatmalısın. Kaç şarkı ve şiir asıldı duvarlarına, kaç gençce kahkaha hesapsızca savruldu göğüne… Ay, ne yanlarına düştü, yıldızlar ne yanlarına… Hangisinin kalbine gece ansızın üşüştü, kaçının kalbindeki güneşte eriyip yok oldu o karanlık…
Yol, kendi boyunca heyecanları ve merakları büyütüyordu. İnsan bu, yolun boyunu kalbine sığdırıyordu. Coşkusu kanatlandırıyordu. Sonra yorgun bir baş olup, yanı başında oturan candaşının omzuna düşüyordu.
Yol boyu uzundu. Gençlik düşmüştü yola, ayrımlarında veda şarkıları söylüyordu başaklar, derinlerinde saygıya duruyordu yükselen vadiler. Ama ya gece örttü, ya da bitkinlik yuttu tabiatın fısıldadığı sözcükleri… Cümleler aynı dile çevrilemedi belki, gözler ufka dalınca bakış yakınındakini küçümsemişte olabilir… Yazgıları kötülüğün tüm niyetlerini perdeledi son ana kadar. Perde, kan ile yırtıldı. Can ile yırtıldı.
İyi niyetlerinden vuruldu çocuklar, düşlerinde başka çocuklar büyüten çocuklar. İyi niyetlerinden vuruldular, iyi niyetlerinden…
Tel örgülerin öte yanında, kendilerini bekleyen çocuklar için, alın terlerini, gülüşlerini, en çok da güzelliklerini saklamışlardı kitapların içine... Her satırında kalpleriyle buluşacaktı kendi seçtikleriyle kucaklaşan çocuklar, onların minik kucaklarını sevgileri doldursun istemişlerdi.
Suruç’un orta yerinde, kalplerimiz yırtıldı. Plastik oyuncaklar tanıklık etti etten ve kemikten olmanın dibine ve yüceliğine… Yere düşen olmak ile, ayakta kalan olmak arasındaki ayrımın eriyişine ve daha çok çok haline…
Şimdi ağıtlar sıralıyoruz, dillerinden şarkı düşürmeyenlere… Sınır artık oyuncak teller onlar için, kim bilir hangi yanındalar oraların. Kim bilir belki de orda ki çocukların rüyalarındalar…
Dillerinde takılıp kalan ezgilerini tamamlamanın telaşındalar.